Przesłanie
„Nigdy więcej wojny i złej polityki, w której jest nienawiść do drugiego człowieka o innych poglądach.”
Zdzisława Włodarczyk – z domu Bogdaszewska, urodziła się 21.08.1933 roku w Kamieńcu. Jej rodzina przeprowadziła się do Warszawy, gdzie ojciec był urzędnikiem na poczcie, matka zaś poświęciła się edukacji trójki dzieci. Po inwazji Niemiec na Polskę, we wrześniu 1939 roku wraz z postępem wojsk niemieckich, rodzina uciekała na wschód Polski i dotarła aż do miejscowości Kowel na Wołyniu (obecnie Ukraina). Po zajęciu tej części kraju przez Sowietów, rodzina pod koniec 1939 roku wróciła do Warszawy. Ojciec nadal pracował na poczcie, ale prawdopodobnie zaangażowany był w polski ruch oporu.
Po wybuchu Powstania Warszawskiego 1.08.1944 roku, w trakcie masowych aresztowań Zdzisława razem ze swoimi rodzicami i młodszym bratem została deportowana do Auschwitz pierwszym transportem ludności cywilnej z Warszawy, poprzez obóz przejściowy dla Polaków w Pruszkowie. Transport przybył do KL Auschwitz 12.08.1944 r. W obozie Zdzisława została oznaczona numerem obozowym 85282. Rodzina została rozdzielona. Najpierw ojciec od swojej żony i dzieci a potem Zdzisława i jej brat od matki. Dzieci zabrano do baraku dziecięcego w Auschwitz-Birkenau. Kiedy mama wyruszyła w Maszu Śmierci do Ravensbrück, oboje z bratem pozostali w Auschwitz-Birkenau, gdzie 27.01.1945 zostali wyzwoleni przez wojska sowieckie.
Po wyzwoleniu trafili najpierw do domu dziecka, ale wkrótce zostali stamtąd zabrani do Jarocina przez swoja babcię. Również mama wróciła z obozu w Ravensbrück, ale jej stan zdrowia był bardzo zły. Ojciec zginął w Hersbruck, który w czasie wojny był drugim co do wielkości podobozem obozu koncentracyjnego Flossenbürg. Po wojnie Zdzisława Włodarczyk pracowała w urzędzie miasta w Jarocinie, a po zawarciu związku małżeńskiego w Chrzanowie, gdzie mieszka do dziś.